No dobrze, życie. Porozmawiajmy. Dzisiaj: O nienawiści. I dlaczego czasami okazuje się mądrzejszy, niż mogłoby się wydawać.

Nienawidzić. Tak, powiedziałem to. Złe słowo na cztery litery.

Nie brzmi to przyjemnie. Nie brzmi to instagramowo.

Brzmi bardziej jak ciemna piwnica niż przytulne miejsce do relaksu i odnowy duszy.

Ale wiesz co? Nienawidziłem.

Nie z bezduszności. Ale z miłości.

Ponieważ coś było dla mnie ważne.

Ponieważ ktoś skrzywdził mnie, innych, mój świat.

Nienawidzę, gdy ludzie celowo coś niszczą.

Kiedy ktoś celowo dzieli, poniża, manipuluje.

Nienawidzę, gdy szacunek jest deptany, a godność traktowana jako ozdoba.

I nie, to mnie nie denerwuje.

To mnie budzi.

Ponieważ nienawiść nie zawsze jest przeciwieństwem miłości.

Może on jest jej tarczą.

Cichy alarm, gdy coś przekracza naszą granicę.

Wnętrze: Tak daleko – i ani kroku dalej.

Ludzie, którzy wiedzą, czego nienawidzą, często wiedzą również, co kochają.

Mają wartości. Postawa.

A czasem gniew w sercu –

nie dlatego, że są zepsute,

ale dlatego, że dokładnie wyczuwają, co jest nie w porządku.

Oczywiście, że nienawiść może niszczyć.

Kiedy je karmimy, dbamy o nie, robimy z niego zwierzątko domowe.

Ale całkowite stłumienie tego nie czyni nas lepszymi.

Po prostu oślepiające.

A niewidomi potykają się łatwiej –

zwłaszcza o sobie.

Więc tak: nienawidzę.

Od czasu do czasu.

Nie głośno. Nie stale. Ale szczerze.

I to jest dozwolone.

Ponieważ nie chodzi o to, czy mamy złe uczucia.

Chodzi o to, co z tym zrobimy.

Kompas? A może lochy?

Być może dojrzałość jest właśnie tym:

Nie brak cieni,

ale odwaga, by je znieść –

i słuchaj ich.